Διακήρυξη εκλογές 2010

Βρισκόμαστε απέναντι σε μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Η κυβέρνηση, η Ε.Ε., το ΔΝΤ, το κεφάλαιο, οι τράπεζες και οι αγορές, προχωρούν σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των οικονομικών, εργασιακών κι ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων.

Στο όνομα της «σωτηρίας της Ελλάδας» η Ε.Ε., το ΔΝΤ, το κεφάλαιο, οι τράπεζες και οι αγορές, έχουν εξαπολύσει τη μεγαλύτερη, εδώ και πολλές δεκαετίες, ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση εναντίον όλων των εργαζομένων και όλου του λαού. με την εφαρμογή μέτρων που οδηγούν σε δραματική μείωση των εισοδημάτων μας και αφαίρεση κατακτήσεων αλλάζοντας το τοπίο και ό,τι γνωρίζαμε και θεωρούσαμε ως σταθερά για την εργασία, ασφάλιση, την παιδεία – υγεία.

 Στο χώρο που δραστηριοποιούνται οι μηχανικοί του δημοσίου, σε τρία χαρακτηριστικά πρέπει νομίζουμε να σταθούμε ιδιαίτερα. Στο γεγονός της συρρίκνωσης του ίδιου του δημόσιου τομέα, στην ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης πλευρών και στην αλλαγή του ρόλου και των χαρακτηριστικών του. Οι αλλαγές αυτές καθορίζουν το ποιοτικό αλλά και οικονομικό αποτέλεσμα των παραγόμενων δημόσιων και κοινωνικού χαρακτήρα έργων στη χώρα μας και ταυτόχρονα μεταλλάσσουν σημαντικά το ρόλο και το έργο της πλειοψηφίας των μηχανικών που εργάζονται στο δημόσιο τομέα.

Τα μέτρα ξεκινούν από το δημόσιο...

ü  Με σαρωτικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση και αναμόρφωση-μετάλλαξη του κράτους με κύρια χαρακτηριστικά:

-την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και εκχώρηση καθοριστικών αρμοδιοτήτων του στον ιδιωτικό τομέα, τη λειτουργία τους με επιχειρηματικά-ανταποδοτικά κριτήρια, όπως ο σχεδιασμός-προγραμματισμός και ο έλεγχος των έργων και των μελετών σε ιδιωτικούς φορείς, η μετατροπή καίριων δημοσίων οργανισμών σε ΑΕ (πχ. ΟΣΚ, ΕΟΤ, ΟΛΠ, κ.α.), η συγχώνευση αλλά και κατάργηση πολλών οργανισμών δημοσίου.

-την αλλαγή των δομών του σε τοπικό, νομαρχιακό και περιφερειακό επίπεδο στην κατεύθυνση της ακόμα μεγαλύτερης συγκέντρωσης της εξουσίας, (σύμφωνα και με το επερχόμενο σχέδιο Καλλικράτης), την περαιτέρω υποβάθμιση του όποιου κοινωνικού ελέγχου είχε απομείνει.

ü  Με την πλήρη απαξίωση των τεχνικών υπηρεσιών του δημοσίου, μέσω της αλλαγής του ρόλου του μηχανικού τεχνικού, ως ελεγκτή του έργου από τη σκοπιά του δημόσιου κοινωνικού συμφέροντος, αλλά και των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, καθώς η πρόοδος του έργου εκχωρείται σε εταιρείες και  ελέγχεται όχι από μια «ανεξάρτητη» κρατική αρχή αλλά από το ιδιωτικό κεφάλαιο.

ü  Με την εισοδηματική πολιτική σκληρής λιτότητας για τους εργαζόμενους με μειώσεις μισθών και επιδομάτων (για πρώτη φορά μετά τη χούντα!), πάγωμα των προσλήψεων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67, αλλαγές στην πολιτική προσλήψεων και αμοιβών με διακρίσεις και διαχωρισμούς μεταξύ των εργαζομένων (θυμίζουμε το νέο μισθολόγιο των προσλαμβανόμενων μετά το 2010 στο δημόσιο), και να μην ξεχνάμε και το επικείμενο  νέο φορολογικό ν/σ.

... ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΟΣ

είναι μέτρα διαρκείας και κάθε δύο ή τρεις μήνες θα έχουμε και καινούριο πακέτο. Ας θυμηθούμε ότι μέσα σε τρεις μόλις μήνες, περάσαμε από τις αυξήσεις 1,5 % που είχαν υποσχεθεί προεκλογικά, στο πάγωμα των μισθών από 2000 € και πάνω, στο πάγωμα όλων των μισθών και συντάξεων, στην περικοπή των επιδομάτων, στην περικοπή ενός ολόκληρου μισθού(!), για να μη μιλήσουμε για τις «έμμεσες» αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, την επιδρομή των «πράσινων» τελών κυκλοφορίας, το μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων, την ακρίβεια που έχει φτάσει στα ύψη και καταβροχθίζει μισθούς και εισοδήματα. Ο Όλι Ρεν ανακοίνωσε ότι «το Μάιο θα εκτιμήσουμε την πορεία των εσόδων και θα επανέλθουμε»!, ενώ μπροστά μας έχουμε:

ü  Αλλαγή των εργασιακών σχέσεων σε βάρος κατοχυρωμένων εργασιακών δικαιωμάτων με την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ενώ η άρση της μονιμότητας δια στόματος Πάγκαλου και Ραγκούση, σηματοδοτεί ότι οι εργαζόμενοι θα μπορούν να απολύονται ανά πάσα στιγμή, ότι θα βρίσκονται υπό καθεστώς εκβιασμών και πιέσεων για να υποτάσσονται και να αποδέχονται αντιδραστικές αλλαγές και καταστρατήγηση των εργασιακών τους  δικαιωμάτων. Ήδη δημοσιεύματα στον ημερήσιο τύπο μιλούν για απολύσεις 200 περίπου χιλιάδων υπαλλήλων του δημοσίου κατόπιν συστάσεων του ΔΝΤ.

ü  Νέο Νόμο που ετοιμάζεται όπου το σημερινό δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης ξεθεμελιώνεται, για να αντικατασταθεί με ένα σύστημα όπου το κράτος δε θα χρηματοδοτεί παρά μια ελάχιστη προνοιακή σύνταξη-φιλοδώρημα και από κει και πέρα ο εργαζόμενος ανάλογα με το πόσο θα μπορεί να πληρώνει από το προσωπικό του εισόδημα σε όλη την εργασιακή ζωή θα έχει και μια «ανταποδοτική σύνταξη», το ύψος της οποίας θα εξαρτάται από την απόδοση που θα έχει η «επένδυσή» της στην κεφαλαιοκρατική αγορά. Κανένα από τα αρπαγμένα ή χρωστούμενα  ασφαλιστικά αποθεματικά δεν επιστρέφονται στα Ταμεία.

... και αφορούν όλους τους εργαζόμενους

Τα μέτρα χτυπούν τα μικρά και μεσαία εισοδήματα χωρίς διακρίσεις. Κάθε χτύπημα στο δημόσιο είναι ο πιλότος για να επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα και στον τελευταίο χαμηλόμισθο. Θεωρούμε δεδομένο ότι η κυβερνητική πρόθεση είναι να χτυπήσει τα δικαιώματα συνολικά των δημοσίων υπαλλήλων με βαθύτερο στόχο τις αλλαγές στο δικαίωμα της εργασίας συνολικά. Κάθε χτύπημα στο δημόσιο τομέα είναι ο πιλότος για να επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα και στον τελευταίο χαμηλόμισθο. Ήδη οι εργοδότες πάγωσαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για συλλογικές συμβάσεις, μιλούν για πάγωμα μισθών,  ενώ δηλώνουν ότι η περικοπή του 14^ου μισθού θα επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα.

Τα παραπάνω εντάσσονται στο πλαίσιο των γενικότερων δημοσιονομικών πολιτικών των χωρών της ΕΕ, με στόχο τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, τη σύγκλιση του με τον ιδιωτικό τομέα και την συνολική υποβάθμιση και των δύο. Υπηρετούν την επικράτηση του μοντέλου που κατακερματίζει τις εργασιακές σχέσεις, ενώ ενοχοποιούν τους εργαζόμενους που διατηρούν τις στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις πολιτικές αυτές που γεννούν και αναπαράγουν την ανεργία και την ανασφάλεια.

Από την άλλη, κανένα «σκληρό» μέτρο για τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο (μεγάλες επιχειρήσεις, εφοπλιστές κλπ). αντίθετα συνεχίζουν φοροαπαλλαγές, διευκολύνσεις και παροχές (προσλήψεις ανασφάλιστων, απολύσεις, επιδοτήσεις κλπ) Τα μέτρα αυτά αλλάζουν δραματικά το εργασιακό τοπίο. Ο κατήφορος των αλλαγών δεν έχει τέλος και η αδηφάγα οικονομική ελίτ, η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι όσο δεν βλέπουν σοβαρές αντιδράσεις εντείνουν την επίθεση.

ΔΝΤ ή Ευρωζώνη…ή με απλά λόγια «κάντε την οικονομία να ουρλιάξει»

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο [την τεχνογνωσία του οποίου επέλεξε ο πρωθυπουργός προκειμένου να ανακτηθεί η χαμένη «εθνική κυριαρχία της χώρας» (sic!)] ήδη σύνεστησε ότι η δημοσιονομική πειθαρχία στην Ελλάδα θα πρέπει να διαρκέσει 10 με 20 χρόνια. Ποια είναι τα πρόσφατα επιτεύγματα αυτού του Οργανισμού όμως που αντίστοιχο θέλουν να ιδρύσουν και οι Ευρωπαίοι επιτηρητές μας ? 

Μελέτη των πανεπιστημίων Κέμπριτζ και Γέιλ, είδε το 2008 το φώς της δημοσιότητας και αναφέρεται στη ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών ζωής στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες πήραν δάνεια και στις οποίες εφαρμόστηκαν συνταγές του ΔΝΤ, πιο συγκεκριμένα :

ΠΟΛΩΝΙΑ : Μείωση παραγωγής 40%, μείωση ΑΕΠ 20%, αύξηση ανεργίας, μέσος όρος μισθού 600 ευρώ (μπορεί κανείς να φανταστεί ποιος είναι ο βασικός).

ΡΟΥΜΑΝΙΑ : Μέσος όρος μισθού 400 ευρώ, μείωση ανάπτυξης κατά 7% το 2009 και προγραμματισμένες δεκάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων (πρόσφατα ανακοινώθηκαν οι πρώτες 3500).

ΕΣΘΟΝΙΑ : Εδώ η έκθεση της επιβλέπουσας Κ. Άντερσεν του ΔΝΤ στη χώρα αυτή μιλά από μόνη της  «… Η χώρα γνωστή και σαν τίγρης της Βαλτικής μπήκε σε σοβαρή ύφεση. Η παραγωγή γνωρίζει μείωση κατά 15% ενώ παρατηρείται μεγάλη αύξηση της ανεργίας. Η χώρα έχασε την ανταγωνιστικότητά της. Υπάρχει μεγάλη πτώση του επιπέδου ζωής ενώ πολλοί έχασαν τη δουλειά τους ή δέχτηκαν περικοπή του μισθού τους.»

Να βγούμε στο προσκήνιο, να γίνουμε η κρίση τους!

Όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν «στο όνομα της πατρίδας», έχουν φαρδιά – πλατιά υπογράψει τις συνθήκες και συμφωνίες (Μάαστριχτ, Λισαβόνα, κλπ.) και μας οδήγησαν ως εδώ. Την επιβολή των όρων περί «υπερβολικού ελλείμματος», των ευρωπαϊκών συνθηκών και της Συνθήκης της Λισσαβόνας, με μεγάλη προθυμία, υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού και προσυπέγραψε όλο το κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι απέναντι στο μαύρο μέτωπο Κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ χρειάζεται να αντιπαλέψουμε μαχητικά, μαζικά κι αποφασιστικά. Ο μοναδικός δρόμος για να αποτρέψουμε τα σχέδια που απεργάζονται σε βάρος μας είναι να βγούμε στο δρόμο του μαχητικού, διαρκούς και συντονισμένου αγώνα.

…ο συνδικαλισμός των διαδρόμων δεν είναι χρήσιμος για τους εργαζόμενους

Εδώ και χρόνια, ο συνδικαλισμός της ανάθεσης και της αδιαφορίας στα προβλήματα των εργαζόμενων έφερε την απαξίωσή του στα μάτια των εργαζομένων. Την περίοδο που η επίθεση στον κόσμο της εργασίας δεν αφήνει περιθώρια για αναμονή, ο υποταγμένος, κυβερνητικός, εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να εκφράσουν το σημερινό ρεύμα κοινωνικής αγανάκτησης και οργής . Δεν ξεχνάμε ότι συμμετείχαν στους επαίσχυντους διαλόγους λεηλασίας των εργατικών δικαιωμάτων για το φορολογικό και το ασφαλιστικό, συναίνεσαν  σε όλα τα ιδεολογήματα των οικονομικών ελίτ για την αντιμετώπιση της κρίσης, και τώρα τα βάζουν δήθεν με τις αγορές και την κερδοσκοπία, λες και δεν υπάρχουν κυβερνήσεις, Ε.Ε., Ecofin, πολιτικές αποφάσεις. Αδυνατούν να οργανώσουν και να εμπνεύσουν την αντίσταση των εργαζόμενων, αναπαράγουν και ενισχύουν την τακτική της κυβέρνησης που θέλει τους εργαζόμενους διασπασμένους ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ανάμεσα στους ελαστικά εργαζόμενους και αυτούς με σταθερή δουλειά κλπ.

Η κατάσταση και στην ΕΜΔΥΔΑΣ  είναι παρεμφερής. Η υποταγή στο «εφικτό», η συντεχνιακή αντίληψη χαρακτηρίζουν αυτή τη στιγμή την Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ και έχουν ως αποτέλεσμα τον απομονωτισμό από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και την έντονη προσκόλληση της Ομοσπονδίας στο ΤΕΕ.

Η “συγκατοίκηση” ΔΚΜ- Αγωνιστικής Συνεργασίας στο προεδρείο της Ομοσπονδίας της Ένωσης & στο προεδρείο της ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής, άλλες «συγκατοικήσεις» στο παρελθόν, και γενικά η λογική της συναίνεσης στο όνομα του ενιαίου στρώματος των μηχανικών προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος, οδηγώντας τους εργαζόμενους στον ατομισμό, την απογοήτευση ή την παραίτηση.

 Για μια Ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη Αριστερά

Πεποίθησή μας είναι ότι η προσπάθεια για την αναγέννηση του εργατικού κινήματος είναι δεμένη με την προσπάθεια για τη συγκρότηση μίας άλλης, ανεξάρτητης Αριστεράς στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό. Εκείνης της αριστεράς που θα αμφισβητεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και θα ξεφεύγει από τη λογική των «εφικτών» προτάσεων. Που θα δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις σε χώρους δουλειάς, θα εναντιώνεται σε κάθε κυβέρνηση που υλοποιεί αντεργατικές πολιτικές. Που θέλει να συμβάλλει σε μια μαχητική εργατική αντιπολίτευση απέναντι στο αστικό μπλοκ εξουσίας και τις επιλογές του. Μιας αριστεράς που θα ανασαίνει από το οξυγόνο των κοινωνικών κινημάτων, θα θέτει το ζήτημα της ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης και δεν θα στέκεται απλώς στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, που θα αγωνίζεται όχι μόνο για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας, αλλά και να την αλλάξουμε.

Να κηρύξουμε αγώνα διαρκείας!

…χρειάζεται με αποφασιστικότητα να συμβάλλουμε με διαδικασίες βάσης στη συγκρότηση ενός μετώπου πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα και συνελεύσεων. Με ένα κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης, ανυπακοής και ρήξης και ανατροπής, που θα αγκαλιάζει κάθε στιγμή και κάθε πλευρά της ζωής μας: στη δουλειά μας, στο σωματείο, στη γειτονιά μας, στον ελεύθερο χρόνο μας, στη διαδήλωση, στην κατάληψη, στην απεργία. Να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, να ενισχύσουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές ενώσεις μέσα από συνελεύσεις, ανοικτές από τα κάτω διαδικασίες, επιτροπές αγώνα ενάντια στη γραφειοκρατία, το συμβιβασμό, τον κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, να σταθούμε απέναντι σε κάθε φιλόδοξο διαχειριστή της αγωνίας μας, να κατεβούμε στο δρόμο, διεκδικώντας να μοιράσουμε τα πλούτη τους και όχι τη φτώχεια μας!

Με επιμονή στην κοινή ενωτική δράση, με αιχμές τις ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας να βάλουμε φρένο στην αντεργατική επιδρομή, με τους αγώνες μας να επιβάλλουμε:

·         Να ανατραπεί το αντιλαϊκό ΠΣΑ και τα κυβερνητικά μέτρα. Αυξήσεις τώρα στους βασικούς μισθούς για να ζούμε αξιοπρεπώς από μία μόνο δουλειά. 1500 αρχικός μισθός. Ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό. Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό πρώτο μισθό, σε όλο το διάστημα ανεργίας.

·         Μόνιμη, σταθερή και πλήρη δουλειά σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Απαγόρευση των απολύσεων. Μονιμοποίηση των συναδέλφων εργαζομένων με συμβάσεις, STAGE, υπενοικιαζόμενων. Κατάργηση όλων των νόμων που επιτρέπουν την ελαστική εργασία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Να ενταχθούν όλοι οι μηχανικοί που έχουν εργοδότη το δημόσιο στην ΕΜΔΥΔΑΣ ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας που έχουν με αυτό (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ΔΠΥ ).

·          Καμιά ιδιωτικοποίηση-εργολαβία, σύμπραξη ή εκχώρηση σε ιδιώτες τμημάτων του δημοσίου. Διεκδικούμε να έχουμε ρόλο και λόγο για τη δουλειά μας, για τα ζητήματα που αφορούν τη εργασία μας και τη ζωή μας, για τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των τεχνικών έργων, Για την προστασία του περιβάλλοντος, κόντρα στην εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση του και την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας.

·         Διαρκής Επιμόρφωση – Κατάρτιση των μηχανικών του δημοσίου με έξοδα του εργοδότη-κράτους.

·         Πλήρης αποζημίωση για εκτός έδρας μετακινήσεις & υπερωρίες.

·         Προσλήψεις – Κάλυψη όλων των αναγκών των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δημοσίου, ΝΠΔΔ, ΟΤΑ α΄ & β΄ βαθμού.

·         Όχι στον αυταρχισμό & τις διώξεις συνδικαλιστών – Όχι στην ποινικοποίηση των απεργιών. Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων.

·         Πλήρη δημόσια, καθολική, υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση, δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη και περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά). Κατάργηση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των Ταμείων.

·         Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν.

Εκλογές ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής

Τετάρτη 14 Απρίλη 2010, από 8:00  ως 19:00

Τεχνόπολη-Γκάζι (σταθμός Μετρό, Κεραμεικός)

Υποψήφιοι της Αριστερής Παρέμβασης Μηχανικών:

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ                                        ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ               ΥΠΗΡΕΣΙΑ

1. Αθανασοπούλου-Βαφειάδου Αντωνία                Α.Μ.                              Νομαρχία Αθηνών

2. Βάσιλα Αγγελική                                            Π.Μ.                             ΤΕΕ
3. Βασιλόπουλος Παναγιώτης                              Μ.Μ.                             Νομαρχία Αθηνών
4. Γαλάτης Γιάννης                                             Η.Μ.                             Νοσοκομεία/Αρεταίειο
5. Γολεμάτη Κατερίνα                                         Μλ.Μ.                           Υπ. Άμυνας/ΓΕΝ
6. Δημητρέλλου Ρένα                                          Μλ.Μ                            ΕΜΠ
7. Καβύρη Θάλεια                                               Α.Μ.                              Υπ. Δικαιοσύνης
8. Καμπάκη Ελένη                                              Η.Μ.                             Νοσοκομεία/Πολυκλινική
9. Κανάκη Ελένη                                                Α.Μ.                              ΝΑ Κυκλάδων
10. Λαμπράκης Δημήτρης                                    Μλ.Μ.                           ΕΜΠ
11. Μακρή Μαρία                                                Η.Μ.                             ΑΣΕΠ
12. Μαργαρίτης Βαγγέλης                                   Α.Τ.Μ.                           Δήμος Γλυφάδας
13. Μουγιάκος Σαράντος                                     Μλ.Μ.                           Υπ. Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων/ΚΕΔΕ

Όταν ο κόσμος τους είναι η εκμετάλλευσή μας, ο κόσμος μας είναι η ανατροπή τους!

Εμείς, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε:

ü  Για την αναγέννηση των συλλογικών αντιστάσεων.

ü  Για να καταργηθούν οι «ευέλικτες» μορφές εργασίας.
ü   Για να ζούμε αξιοπρεπώς από μία δουλειά.
ü  Για να έχουμε όλοι δημόσια δωρεάν και ποιοτική υγεία και παιδεία, ελεύθερη πρόσβαση στον πολιτισμό και την γνώση.
ü  Για να ζούμε σε ανθρώπινες πόλεις, με πράσινο, δημόσιες συγκοινωνίες, πεζόδρομους.
ü  Για να έχουμε λόγο στον κοινωνικό μας ρόλο, την αξιοπρέπεια και τον έλεγχο του αντικειμένου της δουλειάς μας, ενάντια στους νόμους της αγοράς.
ü  Για ένα σύγχρονο, μαχητικό εργατικό κίνημα.